Hidden Sanctuary M2M Book Series

Biyernes, Mayo 3, 2013

Kabanata 2 Unang Sabak, Dalawa ang Nasibak- Si Christian Part 4

Naging masaya ang naging set up namin ni Christian. Hindi ko masasabing may nabuong relasyon sa pagitan namin pero alam niya kung saan siya lulugar sa puso ko. Napamahal si Christian sakin pero hanggang kaibigan lang iyon. Walang taong makakatanggi sa kakisigan ni Christian. Pero hindi ito ang mamahalin mo sa kanya kundi ang kanyang ugali. Napakabait. Walang araw na nagsasama kami na hindi ko naaalala si Albert. Kahit nakikita ko kung gaano kasakit iyon sa kanya, gumagawa parin siya ng paraan para mapasaya ako. Ayokong isipin na sinamantala ko ang kanyang kabaitan at ginawa siyang panakip butas, pero ganun na nga ang lumalabas. Wala akong narinig na reklamo sa kanya kahit paulit-ulit ko siyang sinasaktan. Hindi niya ako iniwan.
Kahit gaano siya kabusy sa school dahil graduating na siya sa kanyang kurso, siya pa ang dumadalaw sa akin sa aming lugar tuwing sabado at linggo. Walang palya iyon. May mga pagkakataon nga na dala-dala niya ang kanyang mga gamit sa eskwela, magrereview habang nakatitig lang sa akin. Natutuwa ako sa ganung ginagawa niya. Mas madali daw niyang naisasaulo lahat kapag nakikita ako. Hindi ko maitatangging masaya ako sa mga pagsasamang iyon. Isang araw na nagtext siya sakin. Alam kong nasaktan siya ng husto sa tinuran ko.
"Punta ako diyan babe." unang text niya.
"Wag ka ng pumunta dito. Mapapagod ka lang."
sagot ko. Naisip ko kasi nun na kawawa na siya. Ayokong lumalim pa ang kanyang nararamdaman sakin. Alam niya ring sakyan ang topak ko, kaya nagpumilit parin siya. Pumunta parin siya sa bahay kahit sinabi ko ng wag siyang pumunta.
"Nandito na ako sa harap ng bahay niyo." text niya.
"Sinabi ko na ngang wag ka ng pumunta diba?" sagot ko.
"What's the matter with you babe?" tanong niya.
"What's wrong?" tanong niya ulit.
"Look Christian, everything is wrong! You love me, but i dont love you! Don't you get it?" sambulat ng text ko. Kinailangan kong sabihin ang mga bagay na'to dahil lalo lang siyang nalulugmok sa pagibig na kinasadlakan niya. Ayoko siyang makitang nasasaktan dahil wala siyang ipinakita sakin kundi puro kabutihan. Ayokong magdusa ang isang tao nang dahil sa pagibig na hindi ko kayang ibigay. Ipinamukha ko sa kanya na siya lang ang nagmamahal. Parang sinabi kong kahit anong gawin niya, hindi niya mapapantayan si Albert, na kahit anong gawin niya wala siya sa kalingkingan ni Albert.
"Wag ka ng pumunta diyan! Ayoko ng makita ka pa! Wala din ako diyan. Nandito ako sa Villa to celebrate Albert's birthday" sunod kong text.
Magmula noon di na nagparamdam sakin sa Christian. Ang mga nakagawian niyang pagdalaw tuwing sabado at linggo, hindi na niya ginawa pa! Natapos ang taong iyon, Christmas at new year, wala ng nagparamdam na Christian. Nagtaka din si mama noon at tinanong ako.
"May tampuhan ba kayo ng kaibigan mo? Hindi na dumadalaw dito ah?" tanong niya.
"Tama lang po yun ma. Pareho lang kaming mahihirapan pag di pa niya itinigil ang kahibangan niya." sagot ko.
Mabilis lumipas ang panahon at dumating ang araw ng death anniversary ni Albert. Umuwi ang magasawang Respicio kung kaya nagkaroon ng kasiyahan sa Villa. Napakaganda ng Villa. Ipinaayos nina mom and dad ito. Mga kamaganak lang ang imbitado noon. Gusto nila kasi itong gawing araw ng reunion ng buo nilang pamilya. Kumpleto ang buong pamilya ng Respicio. Nakilala ko ang iba't ibang kamaganak nila. Mga guapo at maganda ang lahi ng mga Respicio. Medyo nahihiya ako sa iba nilang kamaganak dahil halatang napakasosyal ng mga ito.
"Kumusta ka anak?" tanong ni mom.
"Im still moving on mom. It's hard to get over him." sagot ko.
"Why don't you try to love again anak?" sabat ni dad.
"No dad. I know, he will come back. It's a weird thought but Im still hoping." sagot ko.
Napangiti ang magasawa sa isinagot ko.
"Why dont you move out here anak?" tanong ni dad.
"Wala pong kasama si mama,dad. Tsaka, it's gonna be hard for me to get over him if ill be staying here. Ok na sken yung dalaw-dalaw lang." sagot ko.
"Naiintindihan namin." sagot nila.
"Dumadalaw naman ako dito mom, dad! Lalo na sa mga espesyal naming araw ni Albert." ngiti ko.
"Nakita nga namin yung mga kahon-kahon na regalo sa munting kastilyo iho." sagot ni dad na maluwag ang ngiti.
"Lalo namin napatunayan kung gaano mo siya kamahal iho" maluha-luhang sagot ni mom.
"Walang makakapalit kay Albert sa puso ko mom. Ayoko ng magmahal kung hindi rin lang siya. Basta mom, dad, maghihintay ako. Alam kong babalik siya." umaagos ang luha ko.
"Kaya nga salamat anak! Salamat sa walang sawang pagmamahal mo sa kanya. Pero wag mong sayangin ang buhay mo, buksan mo ulit ang puso mo" sagot ni mom.
Nagiyakan kaming tatlo ng mga panahong iyon. Nang mahimasmasan, nagiba ng paksa ang mag-asawa. Para bang icebreaker sa isang kagaganap na iyakan.
"By the way iho, the bank called this morning! Hindi mo pala ginagalaw ang pera mo sa bangko. No withdrawals at all for the whole year." tanong ni mom.
"Ayoko ko pong gastusin yun ng basta-basta mom. But im planning to invest the money in a school mom, dad. Education kasi focus nun ni Albert. I might as well venture on it." sagot ko.
"Basta anak, enjoy the money. Why dont you buy a car and build a house for your mom? Kaysa nangungupahan pa kayo." sagot niya.
"Ill think about it mom." sagot ko.
"Use the money iho. I know, Albert did that because he knows you'll use it wisely." tugon niya.
"Sige mom. I might do that then."sagot ko.
"Basta if you want to seek advice, your dad and me are more than willing to help, ok?"
"Thanks mom." sagot ko.
Saglit akong nagpaalam para puntahan ang munting kastilyo ni Albert.
"Hi mahal ko. Kumusta ka diyan? Isang taon na ang nakaraan ng mawala ka. Pero nandito parin ako sa'yo, naghihintay! May mga nagawa akong mali mahal ko. Sana patawarin mo ako. Pakiramdam ko, marami pa akong gagawing kamalian." humagulgol ako sa iyak.
"Magkakaroon man ako ng mga kaulayaw mahal ko, hindi kita ipagpapalit. Alam kong nagkamali ako, magkakamali pa ako, pero tandaan mo, IKAW lang ang mananatili sa aking puso. Walang makakatumbas nun! Ang isang taon na wala ka ay isang taon ng pagdurusa. Masakit parin tanggapin mahal ko. Mahirap kang kalimutan. Tinuruan mo kasi akong mahalin ka at halos naging dependent na ako sa'yo. Pero nakalimutan mong ituro kung paano kita kalimutan. Sabagay, paano ko ba makakalimutan ang isang taong mahal na mahal ko? Paano ko ba kakalimutan ang mga masasayang araw na kasama ka? Makakalimutan ko ba ang taong nagpasaya sakin ng husto.. Hinding-hindi. Hihintayin kita. Kahit anong mangyari. Umaasa parin ako sa iyong pagbabalik. Sana! I am holding on." sabi ko sabay punas ng aking luha.
Inayos ko ang mga kahon ng mga regalo ko sa kanya. Bawat monthsary namin, dinadalhan ko siya ng regalo. Sa lahat ng okasyon kabilang ang Christmas, pati nga araw ng mga patay, may regalo ako sa kanya lalo na nung 1st anniversary namin. Alam kong magugustuhan niya ang simple kong mga regalo.
Nagpaalam ako kay Albert at tumuloy na ako sa mansyon. Nagkakasiyahan parin ang buong pamilya sa pool area. Dumaan ako doon at nagsibati sila sakin.
"Swimming tayo kuya Cyrus!" sigaw ng isang guapong bata.
"Sige lang." sabi ko sabay pisil sa pisngi niya.
Papasok na sana ako sa kusina ng biglang may nagsalita sa aking likod.
"So, you're the famous boyfriend of my cousin Albert?" tanong ng isang babae. Maganda ito at may nakasabit na camera sa leeg! Nagulat ako kaya hindi ako agad nakapagreact.
"Cielo Respicio Rodriguez" pakilala niya sabay abot sa kanang kamay.
"Cyrus Mendoza." sagot ko naman.
"Pleased to meet you Cyrus." bungad nito.
"The pleasure is mine, Cielo." sagot ko.
"I heard, nobody is allowed to visit the falls except you, tita, tito and the gardener?" sagot niya.
"It's actually Albert's wish before he died. It's his sanctuary, so only chosen people are allowed to go there." sagot ko.
"As you can see, I'm a photographer by profession." sinipat niya ang aking itsura. "You can be a model Cyrus. Im lookin for fresh faces to be my subject." sagot niya.
"Sorry, I am not really confident showing off my body on cam. I prefer to teach" sagot ko.
"You can be a model with your looks and body." sabi niya.
"No, sorry. I just can't" sagot ko.
"Hindi kita pipilitin. But if you change your mind, just give me a call." sabay abot ng calling card. I kept the calling card.
"By the way Cyrus, Im interested in the sanctuary. I heard, walang kasing ganda daw yun." biglang sabi niya ng nakita niyang aalis na ako.
"Yah! It's a majestic sight." sagot ko.
"Can I use it as the setting of my photoshoot?" tanong niya.
"Have you asked dad and mom about this?" balik tanong ko.
"Well, yes! But.... They told me to ask for your permission!" sagot niya. Alam naman nila dad and mom na di pwede. Siguro binibigyan lang ako ng karapatang magdesisyon tungkol sa Villa.
"Owh, is that so Cielo? Sorry, it's Albert's 1st death anniversary. We should not be talking about this. I wanna fulfill his wish. I'm sorry." sagot ko.
"Oh no, no. Dont be! I just tried. Although tito and tita have already told the whole story about it. I expect you to answer that way! Malay natin diba? Magbago isip mo in the near future. Wrong timing lang ako talaga! ngiting sagot niya.
"Im sorry Cielo. Hope you understand." tugon ko.
"I do! Mahal mo talaga siya noh?! Sayang, you should have been a perfect couple in my lens! Pareho kayong eyecandy. Kaya im sure, the camera loves you both. In fact, Albert looks like one of my models" puri niya.
"Salamat, maiwan muna kita."sagot ko.
"Sure, sure!" sagot niya.
Hindi ko pinansin yung sinabi niyang may kamukha si Albert. Dahil hindi rin naman si Albert yun.
Nagpaalam ako sa mga Respicio para pumunta sa mall. May pinapabili kasi si mama sakin kung kaya kinailangan kong mamili sa mall. Habang namimili ako sa mall, may nakita akong pamilyar na mukha. Medyo nagmature lang ito because of unshaved beard and mustache. Lumapit ako at nakumpirma kong si Christian nga iyon. Mukhang abala ito sa paghahanap ng kung ano. Maaaninag ang lungkot sa mukha niya. Parang ngang pumayat ito at malamlam ang mga mata. Mukhang wala ito sa sarili. Pumipili siya ng damit pero mukhang wala naman siyang balak bumili. Lumapit ako sa kanya...
"Christian!" tawag ko sa kanya.
Lumingon siya sa pinanggalingan ng boses. Nagulat siya ng makita ako. Bigla itong umalis. Hindi mapakaling nagmadali siya na para bang nakakita ng multo. Hinabol ko siya.
"Christian,wait!" sigaw ko.
"Christian! Christian!" paulit-ulit kong tawag! Tumigil siya. Tumingin siya na maluhaluha ang kanyang mga mata. Nadurog ang puso ko nang makita ko siyang mangiyakngiyak. Tumakbo siya sa parking area. Sinundan ko parin siya! Kumatok ako sa pinto ng kotse niya. Lumabas siya.
"Pwede bang umalis ka na!" pagpipigil niya sa kanyang sarili na mapahagulgol.
"Let's talk!" sabi ko sabay pasok sa kanyang kotse.
Author's Note:
May mga taong kailangang pakawalan para mahanap rin nila ang tunay na kaligayahan.

Walang komento:

Mag-post ng isang Komento