Kabanata 4 Campus Hearthrobs -Si Dave Part 1

Hindi naging madali ang mga sumunod na araw para sa akin. Alam kong malaking bahagi ng aking puso ay pag-aari parin ni Albert. Pero si Enzo na muling nagdala ng mga ngiti sakin, si Enzo na gumawa ng mga paraan para pasayahin ako, si Enzo na nagbigay muli ng kulay sa madilim kong mundo ay nagkaroon ng puwang sa puso ko. May mga pagkakataong gusto niya akong lapitan sa eskwelahan pero ako na ang umiiwas. Mahirap gawin iyon sa taong kahit papaano ay itinuring kong kaibigan, katropa, sandigan, at minamahal. Siguro nga kinarma ako dahil hindi ko pinanindigan ang pangako ko kay Albert.

May mga pagkakataong nangungulit si Enzo sa text o kaya naman patuloy itong tumatawag, pero hindi ko iyon sinasagot. Gusto kong iparamdam sa kanya na hindi niya kailangang bumalik sakin, na firm ako sa sinabi ko sa kanya. Kailangan kong gawin iyon dahil baka bumigay ako kung kakausapin ko siyang muli. Natuto akong uminom ng mga panahong iyon. Pakiramdam ko kasi kailangan ko ng karamay at ang alak lang ang makapagbibigay sakin nun. Kinailangan kong uminom pag gumagabi na para makatulog agad dahil kung hindi insomia ang aabutin ko. Naging napakahirap ng aking pinagdaanan. Mahirap kasing ipamigay ang taong mahal mo at mahal ka rin sa iba. Mahirap magparaya. Ngunit alam kong yun ang pinakatamang gawin.

Minsa'y pauwi na ako sa bahay. Kinailangan kong magdahan-dahan sa pagdadrive dahil nakisabay ako sa paglabas ng mga estudyante. Maraming estudyante ang bumabati sakin. Ililiko ko na ang aking sasakyan nang makita kong may nagkakagulong mga estudyante. Mukhang may isang estudyante na pinagtripan at binubugbog ng isang grupo ng apat na kalalakihan. Nagmadali akong itinigil ang aking sasakyan, bumaba dito at lumapit.

"Anong nangyayari dito?" sigaw ko. Natigilan ang apat na lalaki.

"Sir, si dave binubugbog nila." sabat ng isang lalaki.

Tiningnan ko si Dave na nakahandusay sa lupa. Nakakaawa ang itsura nito. Ang dating maamo nitong mukha ay may mga pasa at dumudugo pa ang bibig nito. Halatang hirap na hirap na ito sa sinapit na pambubugbog ng apat na kalalakihan. Nilapitan ko siya agad at inutusang hawakan ang apat na kalalakihan.

"Hindi na kayo naawa sa tao! Ano bang ginawa niyang kasalanan gentlemen?" galit kong tanong. Kilala ko kasi si Dave bilang mabait, masipag at matalinong estudyante. In fact, isa siya sa mga 25 recipients ng Silver Free Tuition Award.

"Paano sir. Umutang yan samin! Tapos sinabi niyang magbabayad! Isang buwan na kami naghihintay, hindi pa nagbabayad sir!" galit ding sagot ng isang lalaki.

"Sapat na ba yun para bugbugin niyo siya at pahirapan ng ganito ha?" sagot ko na lumakas lalo ang boses ko at galit na ang itsura ko. Mukha namang epektibo ang ginawa ko kasi nakita kong natakot ang leader ng apat na lalaki.

"Hindi na kayo naawa sa tao! Kaya siguro hindi pa nagbabayad kasi wala pa siyang pera! Magkano ba utang niya?" tanong ko na nanatiling mataas ang boses.

"1,500 sir!" sagot niya.

"Oh, sa 1500 na yan, pag nagreklamo to, baka hindi lang yan ang bayaran niyo. Makakarating ito sa Prefect of Discipline gentlemen!" galit kong pahayag.

Ipinakuha ko ang mga pangalan ng apat na lalaki at isinilid ko iyon sa aking wallet.

"See you at the office of the Prefect of Discipline tomorrow gentlemen! At wag na wag kayong magaabsent." banta ko sa kanila.

"Ow, alalayan niyo yan at dalhin sa aking sasakyan. Dadalhin ko siya pinakamalapit na clinic," wika ko. Nakatingin lang ang mga estudyante kay Dave na halatang nakikisimpatya sa sinapit nito. Yung iba naman nanghiyang dahil bahagyang nasira ang angking kakisigan nito dahil sa puno ng pasa ang mukha.

"Ano ba yan? Katawan nalang sana ang binugbog nila! Sayang naman ang guapo ni Dave, nasira na!" wika ng isang bakla sa kasama niya.

"Gaga, babalik din yan pag gumaling ang sugat niya! Natural ang kaguapuhan niya kaya siguradong babalik yan," sagot naman ng kasama niya.

"Sabagay, tama ka diyan sister! Buti nalang dumating si sir Cyrus. Sana ako nalang nabugbog para iniligtas din ako ni sir pogi!" malanding tugon nito.

"Baklita ka! Malandi ka talaga! Hindi ka na nahiya. Marinig ka ni sir!" sagot ng kasama.

"Bakit ba? Matagal ko siyang crush noh! Ano lang kung marinig niya? Mas ok nga yun eh!" malandi nitong tugon.

Napangiti ako ng marinig ko iyon kung kaya naman binigyan ko siya ng isang matamis na ngiti at pinapungay ko ang aking mga mata na siyang ikinakilig ng bakla. Kinurot-kurot pa niya ang kanyang kasama na tanda ng pagkakilig niya. I stop flirting with the gay dahil naisip ko si Dave na naghihintay sa sasakyan. Naisakay na nila ito nang mga panahong iyon. Dali-dali akong sumakay at dumiretso kami sa clinic sa bayan. Nilapatan si Dave ng paunang lunas at binigyan ng pain reliever para hindi maramdaman ang sakit. Muli kaming sumakay at inihatid siya sa kanilang bahay. Habang pauwi kami,tinanong ko si Dave.

"Bakit ka kasi nagkautang sa kanila Dave?" tanong ko. Naging malapit din naman ito sakin dahil sa nakaraang pageant ng school.

"Pinandagdag ko kasi sa tuition fee ko sir. Hindi kasi ako makakatest kung hindi nabayaran yung tuition ko," hirap na tugon nito. Oo nga pala, pangsecond sem pa pala yung free tuition fee na programa ko.

"Sana, nagpromissory note ka na muna," mungkahi ko.

"Di na pwede sir. Nakapromissory note na kasi ako nang prelims," sagot nito. Narating namin ang bahay nina Dave. Nagulat ako sa aking nakita dahil isa lang iyong barung-barong na natatakpan ng mga lumang yero. Oo nga't makikita mo na bahagyang sunog ang maputing balat ni Dave, mamula-mula ang mukha nito dahil sa halatang palagi itong nabibilad sa araw, wala sa itsura nito ang pagiging bakas ng isang mahirap. Nasa kanya ang brusko features ni Zanjoe Marudo simahan pa nito ng kanyang red and kissable lips na lalo pang binagayan ng magaganda nitong ngipin. Hindi mo iisipin na ang batang ito ay nakatira sa ganitong klase ng bahay at namumuhay ng napakasimple. Napawi ang malalim kong pagiisip ng inanyayahan ako ni Dave papasok sa kanilang barung-barong. Nasilip ko ang loob nito. Malinis ang loob nito. Makikita mong maayos at halatang masisipag ang nakatira dito dahil sa mga halamang nakapalibot sa bahay na siyang nagbigay ng kulay sa kanilang barung-barong. Makikita mo na ang tulugan, ang maliit na sala at ang kusina ay nasa loob niyon. Halatang magsisiksikan ang mga ito sa loob.

"Sir, pasensya ka na sa bahay namin ha. Hindi ito kasing lawak ng Villa mo." paumanhin nito.

"Naku, ok lang. Sanay ako sa hirap." tugon ko.

Nasa ganun kaming eksena nang dumating ang nanay niya kasama ng kanyang kapatid na lalaki at babae. Nagpanic ang nanay nito nang may nakita itong sasakyan at nang nakita ang itsura ng kanyang anak.

"Anak, anong nangyari sayo? Bakit ganyan ang mukha mo?" maluha-luha nitong tanong sa anak. Tatlo pala silang magkakapatid at may angking ganda at kaguapuhan din ang sumunod sa kanya.

"Napalaban lang sa school nay," tugon niya.

"Ano ba kasing ginawa mo anak? Palagi naman kitang pinapaalalahanan na wag na wag makikipagaway diba?" sagot nito. Tumingin sakin si Dave at naintindihan ko naman na ayaw niyang ipaalam sa nanay niya na nangutang siya para sa tuition fee niya. Kaya nagsalita ako.

"Mawalang galang na po, wala po talaga siyang kasalanan. Hindi po siya ang nagumpisa ng gulo. Pinagtripan po siya ng ibang estudyante. Wag po kayong magalala, ipapatawag ko yung mga nambugbog sa kanya bukas para parusahan," sabat ko. Nagtaka ang ina ni Dave. Halatang nagtatanong ang mga tingin nito sakin.

"Ay nay, si sir Cyrus po pala. Siya yung tumulong sakin kanina sa mga nambugbog sakin," sabat ni Dave.

"Ay siya rin ba yung nagsponsor sa libreng tuition sa susunod na semester anak?" tugon nito.

"Siya nga po nay!" sagot niya.

"Ay, kaguapo pala ng maestro mo anak. Salamat sir ha. Malaking tulong yung ginawa mo." pasalamat nito.

"Wala po yun! Karangalan po na makatulong sa mga matatalinong bata," sagot ko.

"Philip, bumili ka ng mirienda sa tindahan!" utos nito sa kapatid ni Dave. Guapo din iyon. Tumingin siya sakin na halatang nahihiya. Nginitian ko din siya.

"Naku, wag na po. Di narin ako magtatagal." sagot ko.

"Sir, pagbigyan mo na kami. Pasasalamat lang sa ginawa mong pagtulong sakin." sagot ni Dave. Wala naman akong nagawa kundi pagbigyan sila.

"Dito ka narin maghapunan sir. Jade anak, magpakulo ka ng tubig at magkatay tayo ng native na manok." utos ng nanay ni Dave. Dali-dali namang tumalima ito.

"Nasan pala ang tatay mo Dave?" tanong ko.

Natigilan ang mga ito. Pati ang inay niya sa loob ng bahay ay natigilan din. Nagkatinginan sila. Nahalata kong tumiim ang bagang ni Dave. Lumabas ang kanyang nanay at nagkwento.

"15 taon noon si Dave ng umalis ang asawa ko samin dahil sa kanyang babae. Napakairesponsable niyang asawa. Bukod sa pambabae, umuuwi siya dito na palaging lasing. Walang araw na hindi ako nakatikim ng bugbog sa kanya." pahayag nito na halatang tinitimpi ang iyak.

"Isang gabing umuwi siya, masarap na ang tulog naming magiina noon nang bigla niya kaming pinagpapalo magiina gamit ang isang kahoy." tuluyan na itong humagulgol.

"Nagising kaming apat sa pagkabigla at sa sakit na dulot ng pamalo! Kaya kong tanggapin ang mga bugbog niya sakin pero ang idamay niya ang aking mga anak sa ginagawa niyang pananakit, hindi ko matatanggap iyon sir. Lumaban ako ng gabing iyo para sa aking mga anak. Nakipagbunuan ako ng lakas para hindi masaktan ang mga ito. Binantaan ko siya gamit ang kutsilyo pero naagaw niya iyon at nasaksak niya ako." patuloy nito.

"Nang makita niyang duguan ako. Natakot siya kaya nagmadali siyang umalis. Dinala ako sa ospital hanggang sa tuluyan akong gumaling. Huling balita namin sa kanya, sumama siya sa kanyang babae." kwento nito na nagumpisa ng nahimasmasan sa pait ng nakaraan.

"Magulo ang pamilya namin no sir?" tanong ni Dave. Ngumiti ako. Naalala ko ang sitwasyon namin ni mama. Swerte pa pala kami kasi hindi namin pinagdaanan ang naranasan ng pamilyang ito. Mas malala pa pala sa mga hindi. Buti di naranasan ni mama na mabugbog araw-araw. Swerte parin ako. Nakikita ko ang mama ko sa nanay ni Dave na ginagawa lahat para maitaguyod ang pag-aaral ng kanyang mga anak. Nakikita ko ang aking sarili kay Dave na nagsusumikap magaral para magtagumpay sa buhay. Karapat-dapat tulungan ang mga mag-iinang ito,naisip ko.

"Hindi ka nagiisa Dave. Ganyan din ako! Naiintindihan ko. Ang pinagkaiba nga lang, iniwan kami ng tatay ko, baby palang ako. Pero, tingnan mo ako ngayon. Nagawa kong magtagumpay kahit wala siya. Kayo din, kaya niyo kahit wala ang tatay niyo." sagot ko.

Nagulat ang mag-ina sa sinabi ko. Pero nakita ko ang liwanag sa kanilang mga mata, animo'y lalong nagkaroon ng pagasa. Nakakita sila ng kakampi sa aking katauhan. Nakakita sila ng isang taong sumalamin sa buhay nila. Nakita nila ang isang taong sa kabila ng masalimuot na pangyayari sa buhay, may magandang umagang naghihintay para sa kanila. May pagasang magtagumpay at makaahon sa hirap. Nagmirienda kami kasabay ng tawanan at kwentuhan. Kumain din ako sa kanila na sarap na sarap sa native na manok na niluto ng nanay ni Dave. Nang gabing iyon nabuo ang isang desisyon na alam kong makatutulong sa pamilya ni Dave.

"Hmmm, Dave, naisip ko kasi na matanda na rin si mama. Kaya kailangan din namin ng makakasama sa bahay. Aalukan sana kita na titira dun sa bahay. Dalawa lang naman kami ni mama doon. Bibigyan kita ng sahod buwan-buwan para makatulong ka sa nanay mo. Ako narin magbabayad ng tuition fee mo hanggang makatapos ka ng pag-aaral." pahayag ko.

Tahimik na nakinig ang mag-iina. Nagtinginan ang mga ito.

"Nakakahiya po ata yun sir. Hindi ko po ata matatanggap yan." sagot niya.

"Malaking tulong sa'yo ito Dave. Hindi mo na iisipin ang iyong gagastusin sa pamasahe, pagkain, allowance mo, dahil sagot ko na iyon. Maaari kitang isabay araw-araw sa pagpasok. Mas malapit pa ang bahay sa eskwelahan. Magaan naman ang trabaho sa bahay Dave," pangungumbinsi ko.

Naghihintay ang kanyang nanay at mga kapatid sa sasabihin niya.

"Wala namang problema sa trabaho sir Cy. Masyado na po kasing abuso kung tatanggapin ko ang alok mo. Sobra-sobra po yung alok niyo." sagot niya.

"Dave, ako na ang nag-aalok sayo kaya pano mo masasabing pangaabuso yun. Tsaka, pagtatrabahuhan mo naman yun sa bahay." sagot ko.

"Pag-isipan mo Dave. Pag nakapagdesisyon ka na, lumipat ka na sa bahay at dalhin mo na ang gamit mo," dagdag ko.

Nagpaaalam ako ng gabing iyon na nakangiti sa mag-iina. Wari'y ang ngiting iyon ay tanda ng pagbibigay ng pagasa sa kanila.

Author's Note:

Bawat isa sa atin ay may responsibilidad na tumulong sa mga taong nangangailangan. Hindi ito kailangang idikta sa atin dahil naniniwala ako na natural sa ating puso bilang tao ang pagtulong sa kapwa. Minsan, kailangan nating gawin ito upang mabigyan ng pagasa ang iba at mapabuti ang buhay nila. Tunghayan pa po ang buhay ni Dave sa susunod na pahina.