Kabanata 2 Unang Sabak, Dalawa ang Nasibak- Si Albert Part 8

Araw ng Necrological Service.

Ito na ang huling araw na makikita ko ang malamig na mga labi ni Albert. Hindi ko lubos maisip kung paano ko nakayanang makita ang katawan niyang wala ng buhay! Matapos ang misa at mabasbasan ng pari ang mga labi ni Albert, makikita mo ang mood ng buong simbahan. Malungkot, bumuhos ng luha. Puno ng tao ang simbahan sa mga panahong iyon. Lahat nakikidalamhati, nakikisimpatya sa pagkawala ni Albert. Nakita ko kung gaano kadami ang nagmamahal kay Albert. Napakaswerte mo mahal ko. Nakikita mo ba kung gaano kadami ang tao ngayon? Napakaswerte ko at ako ang minahal mo. Dumaloy ulit ang luha ko. Nagbigay ng huling mensahe/pagpapakilala ang mga piling tao sa necro service. Kabilang doon ang magulang ni Albert, isang kaibigan at kaklase, isang pinsan, si yaya Luring at ako. Lahat ng sinabi nila tungkol kay Albert ay mga papuri. May mga negatibo man siguro, nauuwi iyon sa tawanan dahil sa kapilyuhan ni Albert.

"Hindi ako pinahirapan ng batang yan sa pagaalaga sa kanya. Kaya hindi ko siya kayang iwan kahit na siya'y nagbinata na dahil sa sobrang lambing niya at napakabait sakin. Tahimik siyang bata noon kahit may pagkapilyo. Pero kakaibang Albert ang nasaksihan ko sa mga nakaraang buwan. Isang Albert na lalo pang naging mabuting anak, kaibigan at tao." malungkot na mga salitang bitiw ni yaya.

"He's one of the most generous cousins I have. Nagastos ko ang tuition fee ko noon and I asked help from him. Hindi siya nagdalawang isip na bigyan ako kahit alam niyang mali ang nagawa ko. He reminded me, though, that I shouldn't repeat the same act anymore. Basta may problema ako sa panggastos ko, hindi ako kina tito lumalapit kundi sa kanya. Halos magkasingedad kasi kami kaya nasasabi ko lahat sa kanya nang hindi nahihiya. Isang text ko lang sa kanya, magaabot siya agad. Maraming salamat caz." ang nasabi ng kanyang pinsan na humahagulgol.

"Albert is a friend everybody wants to have. His generosity ripples not only within his families and friends. Alam kong ayaw mong sabihin ko ito Al, pero together with his friends and chosen classmates, Albert formed a group wherein its purpose is to help poor kids na makapagaral. Isa itong pausbong na foundation na sinimulan ni Albert. He never asked help from his parents. He formed this using his savings. Kumalap rin kami ng pondo

para maisakatuparan namin ang aming hangarin. Napakabait niyang tao. Hindi matatawaran ang kawanggawa na ginawa niya. We were able to to send 40 kids in school, both in basic education. He also started sponsoring students to collegiate level. Ito ang sinisimulang ayusin ni Albert. The group is so proud of you. We wouldn't have thought and made it through without you. Makakaasa kang ipagpapatuloy namin ang legacy na iniwan mo." ang rebelasyon ng kaibigan niya. Pumalakpak ang mga tao ng malaman ang pagkakawanggawa ni Albert.

Isa pang tumatak sakin ang mga sinabi ni Tito.

"Kahit ano ka pa anak, tinanggap ka namin ng buong puso ng iyong mommy. Alam mong mahal na mahal ka namin. Kung pwede ko lang ipalit ang aking buhay sa'yo, ginawa ko na. Maraming salamat sa labing-walong taon na pagpapaligaya mo samin ng mommy mo! I'm so proud of you anak! Kung mabubuhay ako muli sa susunod kong buhay kung meron man, ikaw parin ang hihilingin kong maging anak" umiiyak si Tito habang bumaba at pabalik sa kanyang upuan. Niyakap ko siya. Ganun din si tita.

"Ngayon naman mga kaibigan, pakinggan natin ang pagpapakilala sa tin ni Mr. Cyrus Mendoza sa pumanaw na kaibigan nating si Albert!" umalingawngaw na sabi ng commentator.

Lahat ng mata nakatingin sa akin. Animo'y sinusuri ang pagkatao ko. Para bang sinasabi ng mga matang naroon kung sino ako sa buhay ni Albert. Hindi ko maintindihan ang mga ekspresyon ng mukha ng ibang naroon. Hindi ko alam kung nakikidalamhati sila o naghihintay lang ng maitsitsismis. Pero halos lahat naman sila, napansin kong sinsero sila sa pagpunta sa necro service. Mahirap lang sigurong makita ako sa harapan ngayon. Naiintindihan ko ang ibang tingin na waring nagtataka na ang isang lalaki na tulad ko, pugtung-pugto na ang mata sa kakaiyak.

Pumunta ako sa rostrum at inumpisahan ko ang isang mensahe at pagpapakilala para kay Albert. Pinaghalong kaba, lungkot, at pighati ang aking nararamdaman. Isunuot ko ang aking shades para ti makita ang lumulobo ko ng mata dahil sa walang tigil na pag-iyak.

"Marahil nagtatanong kayo kung sino ako at nasa harapan ngayon, at kabilang sa mga piling magsasalita dito para kay Albert. Yan din ang una kong katanungan sa aking sarili nung nakilala ko si Albert bilang isa sa aking mga estudyante. Napansin ko si Albert dahil sa angking kakisigan nito, tahimik sa klase nung una, pero biglang lumabas ang kaingayan, kasutilan, kakulitan niya sa aking klase na nauuwi sa isang hagalpakan. Hindi ko alam na sa pagpasok ko sa university, may isa palang tao na lihim na humahanga at nagmamahal sa akin." tumingin ako sa magasawang Respicio bilang paghingi ng permiso. Naintindihan naman nila ito kaya tinanguan ako ng mga ito.

"Saksi din ako sa pagiging mabuting tao ni Albert. Siya ang tipo ng tao na pag may ginawang mabuti sa kapwa, hindi siya naghihintay ng kapalit. Marami akong magandang ala-alang hindi malilimutan sa kanya. Akala ko noon biro lang ang mga ginagawa niyang pang-aasar sakin sa loob ng klase. Yung pagiging makulit niya, yung pangaasar niya sakin dahil alam niya sigurong bago palang akong prof. Halos kaedad ko ang mga estudyante ko kaya nakagamayan ko ng loob ang mga ito. Hindi natatapos ang klase nila na walang ginawang pakulo si Albert. Minsan nga, napahiya ako sa klase ng sabihin niyang

"I want to kiss you sir"." tiningnan ko ang reaksyon ng mga tao sa simbahan. May mga tumawa, may mga nakangiti. Pati sina tito at tita, nakatawa din.

"Hindi ko yun pinansin noon hanggang sa ipinatawag ako ng University President isang araw. She even issued memo. Kaya pinagpawisan ako ng malagkit sa panahong iyon. Yun pala, si tita Emma ang nagpatawag sakin at idinaan ito sa President para hindi ako makatanggi. Alam kasi ni tita na ako lang ang magpapabago sa mood ni Albert nun dahil nagkulong siya sa kanyang kwarto ng isang araw." tumango-tango si tito at tita habang ikinukwento ko iyon.

"Doon ko nalaman ang lahat. Sa kanyang kwarto. Nakapaskel lahat sa kwarto niya ang larawan ko. Hindi ko alam pero masaya ako ng araw na iyon." Nagsimulang umagos ang luha ko.

"Si Albert ang pinakaromantikong lalaking nakilala ko. Nabuo ang aming pagmamahalan dahil sa tindi ng ipinuhunan niyang pagmamahal sa aming relasyon. Opo, magkarelasyon kami ni Albert. Para sakin, hindi naging masama ang pagsasama namin. Sasabihin siguro ng iba that we're both guys or even gays, pero mahal namin isa't isa eh. Masama man sa paningin ng iba, pero sa amin, isa itong normal na pagsasama, isang pagiibigang tumatak sa buhay namin pareho.Andaming ginawa ni Albert na hindi ko makakalimutan. Hindi ko na isaisahin bilang respeto sa aming pagmamahalan. Matagal na niyang gustong ipagsigawan sa buong mundo na kami'y nagmamahalan pero di na niya magagawa iyon. Ako nalang ang gagawa nun mahal ko." habang nakatingin ako sa hangin

"Saksi ang aming mga magulang sa aming pagmamahalan. Nakita nila kung gaano kami kasaya sa isa't isa. Mahirap isipin na wala na siya para tuparin ang aming mga pangarap. Para sa'yo mahal ko, pipilitin kong matupad ang mga iyon." humagulgol ako.

Itinaas ko ang aking kamay at tumingin sa kanyang coffin, habang nasa akin ang singsing na ito, hindi mamamatay ang pagibig ko sa'yo. Mamahalin kita habang nabubuhay ako. Umaasa ako sa iyong pangako mahal ko. Salamat sa lahat ng pagmamahal. Mahal na mahal kita. Alam kong alam mo yan. Alam kong naipadama ko yan sa'yo. Maraming salamat."

Nagpahid ako ng luha. May mga bulungan akong narinig. Hindi ko pinansin iyon nang biglang tumayo ang dad ni Albert at pumalakpak. Sumunod ang kanyang mommy at lahat nakipalakpak. At lahat sila nakatayo ng ginagawa iyon. Inakay ako ni mama at niyakap. Ganun din ang ginawa ni tito at tita.

"Maraming salamat sa pagmamahal mo sa anak namin iho." pasasalamat ni tito.

"Mag-usap tayo pagkatapos ng cremation" pahabol ni tita.

Dinala na ang bangkay ni Albert sa memorial at dumaan na ito sa cremation process. Pili nalang ang sumamang tao doon. Naghintay kami ng ilang oras. Pagkatapos ng mahabang oras ng paghihintay, inabot sakin ni tito at tita ang Urn ni Albert. Nagtaka ako dahil alam kong sa Villa ito ilalagak.

"Iho, isa ito sa mga kahilingan ni Albert. Ikaw ang gusto niyang maglagay nito sa pinakaespesyal na lugar daw sa inyo." ayon kay tita.

"Ipinaayos na namin ang lugar iho. Alam mo naman siguro kung saan yun. Nagpagawa kami ng maliit na moseleo doon. Nilagay namin iyon sa tagong lugar. Ayaw ipagalaw ni Albert ang lugar kung kaya ginawan namin ng paraan na hindi mapapansin ang kanyang libingan. Sumabay ka na samin at marami pa tayong paguusapan tungkol sa huling habilin ni Albert," wika ni tito.

Isinabay na ako nina tito at tita pauwi sa Villa. Ito na naman. Kung maaari ayokong makita ang espesyal na lugar na ito. Mahirap. Sumisikip ang aking dibdib habang nakatingin ako sa buong Villa.

"Cyrus! Cyrus iho" niyugyog ako ni tita para magising sa pagkatulala.

"Nandito na tayo iho."

Pagpasok namin sa loob ng bahay, nanariwa ang lahat ng nangyari sa amin. Sa likod ng aking isipan, nakikita ko ang mukha ni Albert na humahalakhak, ang mata nitong nangningning na nakatingin sa akin. Ang mga matang iyon na labis kong kinagiliwan lalo na pag ako'y kinikindatan.

"Naiintindihan namin ang iyong nararamdaman iho" biglang salita ni tita.

"Pero kailangan mong magpakatatag. Buhay ka pa iho. Marami pa ang maaaring mangyari sa'yo. Patay na si Albert. Life goes on." patuloy ni tita.

"Nakuha namin ang singsing na'to bago siya icremate. Gusto ni Albert na ikaw ang maghulog nito sa loob ng urn." sabay sakin ni tito ang singsing.

Umiiyak akong nakita ang singsing na iyon. Wala na ang taong magsusuot ng kapares ng aking singsing. Inihulog ko iyon sa loob ng urn. Hinimas ni tita ang aking likuran tanda ng suporta sa akin.

"Paulit ulit sinasabi ni Albert yan iho. Babalik daw siya at siya mismo ang magsusuot ng singsing na yan sa kanyang mga daliri. Babalikan ka daw niya. Natatawa nga akong isipin na nagawa pa niyang magbiro kahit nasa bingit na siya ng kamatayan." ngiti ni tita.

"Yan din po ang sinabi ni Albert sakin at umaasa akong mangyayari yan tito, tita. Lahat ng pangako niya, tinupad niya. Umaasa ako na pati ito, tutuparin niya." ang nasabi ko sabay pahid sa luha ko.

"Sige na iho, kailangan mo ng ilagay iyan sa moseleo ni Albert." 

"Hihintayin ka namin dito ng tita mo," ayon kay tito.

Naglakad ako papunta sa talon hawak ang urn ni Albert. Tulad ng dati, boses parin niya ang naririnig ko.

"Mahal koooo!" lumingon ako sa dating kinatatayuan ni Albert bago ito tumalon sa talon. Pero walang Albert akong nakita.

Ibinaba ko ang urn. At sumigaw ako.

"Albeeeerrt! Mahal na mahal kitttta! Mahal koooo!" umalingawngaw ang boses kasunod ng buhos ng aking luha.

"Halika ka na" ang narinig ko na namang boses. Kinuha ko ang urn at dali-daling pumunta sa taas ng talon!

"Welcome to my hidden sanctuary" ang narinig ko habang nakikita ko ang ngiti sa mukha ni Albert.

"Mahal ko" bulong ko. Hindi ko na kayang tumagal sa lugar na iyon dahil lalo nitong pinalalala ang sakit ng aking nararamdaman. Hinanap ko ang moseleo ni Albert. Maganda ang pagkakagawa ng moseleo. Para itong maliit na kastilyo na napapalibutan ng mga kahoy, at mga iba't-ibang bulaklak kasama ng mga paboritong orchids ni Albert. Makikita ang malilit na ilaw na nagsisilbing liwanag sa loob. Makikita rin ang photo frame ni Albert. Punung-puno ng buhay, masaya siya sa larawan. Nakitingin siya sa akin na parang may gustong sabihin. Niyakap ko ang urn niya bago isinilid ito sa lagakan na gawa sa black granite tiles.

Pagsilid ko nito, walang lingon-likod akong umalis.

"Paalam mahal ko," ang bulong ko. Dali-dali kong nilisan ang lugar.

Pagbalik ko sa mansyon, nakita kong naghihintay sina tito at tita sa living room. May nakahanda ding pagkain sa living room. Pinaupo ako ng magasawa.

"Kumain muna tayo iho bago tayo magusap-usap," wika ni tita.

"Wala akong gana tita." tugon ko.

"Kailangan mong kumain iho. Tingnan mo ang iyong itsura. Ilang gabi ka ng puyat, hindi ka pa kumakain ng husto. Kami ang papagalitan ni Albert pag nakita niya ang itsura mo ngayon" tugon ni tito.

Pinilit kong kumain para mapagbigyan ang mag-asawa kahit na walang lasa para sa aking ang mga nakahandang pagkain. Pagkatapos naming kumain, niligpit ng tatlong kasambahay ang pinagkainan namin.

"Iho, kinailangan ka namin kausapin ngayon dahil sa mga kahilingan ni Albert" bungad ni tita sabay abot ng isang bank book at mga papeles. I thoroughly read the papers at nagulantang ako sa nabasa ko. Even the trust fund, it's named after me.

"What's this tita, tito?" nagtataka kong tanong sa magasawa.

"Well, that's actually Albert's trust fund. We transferred it to you after he died. And the other one, that's the land title of this Villa. This Villa belongs to you now iho. But, with certain conditions. We'll still be living here, we still have certain rights over it like managing the whole house and our maids. Yun lang, iyo na ito iho." mahabang paliwanag ni tita.

"Yah tita, but why? I can't accept this. Sorry tito, tita. Hindi ito dapat!" sagot ko.

"Iho, Albert's money is also your money. The same way with his properties. You're now our son. So please accept it iho" tugon ni tito.

"Tito, Albert still has cousins. You still have relatives. Why not give it to them?" tanong ko.

"We have other means of helping them. Sila ang napapatakbo ng mga companies namin. And that I think, is a big help for them iho. Pero ang mga yan, kay Albert ang mga yan at lahat ng iyan ay gusto niyang ibigay sa'yo"sagot ni tita.

"Try to understand tito, tita. This Villa is worth millions, and the 8 figures on his trust fund? Ooh, tito, tita. Ang hirap tanggapin!" nahihirapan kong sagot.

"We know iho. Nakita namin na hindi ka naman social climber. Kaya alam naming mahirap para sayo. Pero iho, kahilingan ito ni Albert. Hindi mo ba mapagbibigyan ang hiling niya?" tanong ni tita.

Nadurog ako sa huling tinuran ni tita. Nagdadalawang isip ako. Nalilito dahil sa mga iba't ibang pangyayari sa buhay ko.

"Ok tito, tita. Can I give these to you first.? I cant take hold of this amount at my age" tanong ko.

"No iho, sa'yo na yan. Kahit gastusin mo yan. Pera mo yan. Ang hindi lang pwede, ay ibenta ang Villa na ito" natatawang sabi ni tita.

Wala akong magawa kundi tanggapin ito. Ang bilis ng pangyayari. Parang kailan lang, mahirap pa ako sa daga. Ngayon, isa na akong milyonaryo. Hindi ako makapaniwala. Pero, mas gugustuhin ko pang maghirap ulit basta nandito lang si Albert. Aanhin ko ang yaman kung walang Abert sa buhay ko?

Natulog ako sa mansyon nang gabing iyon kahit alam kong mahirap. Pumasok ako sa loob ng kwarto ni Albert. Naamoy ko ang manly scent ng kwarto. Ang paboritong pabango ni Albert ay nanuot sa aking sistema. Dumako ang aking tingin sa likod ng pinto, sa bulletin at sa kama. Pumunta ako sa kama. Niyakap ko ang unan ni Albert. Umaagos na naman ang aking luha, walang tigil. Yakap yakap ko ang unan, ang kumot ni Albert. Amoy na amoy ko ang kanyang katawan. Pakiramdam ko, buhay pa siya. Buhay na buhay.

"Mahal na mahal kita. Ba't ang bilis ng pangyayari?"

Naisip kong kailangan ko ng maawa sa sarili ko. Sobra na'to. Hindi na matutuwa sakin nito si Albert. Naligo ako. Nagpalit ng damit at ginamit ko ang damit ni Albert. Pakiramdam ko, yakap-yakap ako ni Albert. Humiga ako sa kama. Nakita ko ang 6 albums sa mesa ng sofa. Kinuha ko iyon. Ang mga larawan namin ni Albert. Ang saya namin sa lahat ng lakad namin na magkasama. Hinaplos ko ang mukha ni Albert sa larawan hanggang sa nakatulugan ko ang pagbuklat ng mga albums.

Nagising ako sa mahihinang katok sa labas ng kwarto. Dali-dali ko iyong binuksan. Tanghali na pala. Pumasok si tita. Nakita niya ang nagkalat na albums at ang suot-suot kong damit. Napangiti si tita Emma. Dali-dali kong inayos ang mga albums namin ni Albert.

"Pasensya na tita. Nagkalat ang albums namin. Tsaka sinuot ko tong damit ni Albert" paumanhin ko.

"It's ok iho. Lahat ng iyan, sayo na diba? Bagay mo. Akala ko nga ikaw si Albert kanina eh." sagot ni tita.

"Tsaka, maari bang tawagin mo na akong mommy? Namimis ko na kasi si Albert na tawagin ako sa ganun." maluha-luhang dugtong ni tita.

"Ok po tita... Mommy pala." sabay kaming nagtawanan.

Ipinaalam nila sakin na plano nilang magabroad pagkatapos ng 40 days ni Albert. Tinanong kong anong balak ko. Sinabi kong babalik muna ako sa lugar namin at kailangang magpahinga muna. Naintindihan naman nila na kailangan kong makalimot. Pero nakiusap sila na dalaw-dalawin ko ang puntod at ang Villa para mamaintain ang ganda nito. Bilin daw kasi ni Albert na huwag pabayaan ito. Kahit hindi naman nila sabihin iyon, gagawin ko naman iyon.

Author's note:

Masakit ang mawalan ng minamahal. Wala itong kasingsakit sa iba pang pasakit na mararanasan natin dito sa ating mundo. Pero ang bawat pasakit na iyon ay may katumbas na ligaya. Kailangan lang nating maghintay. Marami mang magbabago sa buhay ni Cyrus, marami man siyang magagawang kasalanan, paraan niya yun para makalimot, para makalimutan ang isang taong nagparamdam sa kanya ng tunay na kahulugan ng pagibig -si Albert. Sabay-sabay nating alamin ang iba pang mangyayari sa buhay ni Cyrus, ang mga ibat-ibang lalaking makikilala pa niya at magiging bahagi ng buhay niya.