Kabanata 2 Unang Sabak, Dalawa ang Nasibak- Si Albert Huling Bahagi

Sa Kabilang Buhay...

Kitang-kita ni Albert ang mga pangyayari sa ospital na iyon. Nakita niya ang kanyang katawan ay nakaratay. Kaya nagtataka siya. Kinapa niya ang kanyang sarili. Nakita niyang umiiyak si Cyrus. At isinisigaw ang kanyang pangalan habang kausap ang doctor. Kitang-kita niya ang sakit.

"Mahal ko, nandito ako oh! Hindi mo ba ako nakikita? Ba't ka ba umiiyak?" sigaw ni Albert. 

"Hindi ko maintindihan?. Bakit parang hindi mo ako naririnig? Bakit nakahiga ako doon? Nandito ako buhay na buhay."

Akmang tatakbo si Cyrus. Sinubukan ni Albert pigilan ang kanyang mahal. Pero para siyang hangin na nilagpasan ni Cyrus.

"Ano bang nangyayari.? Mom, Dad! What's happening?" tanong ni Albert. Pero patuloy lang ang mga magulang niya sa pagyakap sa kanyang katawan. Nalilito siya. Si Cyrus. Naisip niya. Sinundan niya ito. Baka may sagot siya sa mga ito. Nadatnan niya itong nakaluhod sa 

"Nakikiusap naman ako sa'yo ngayon. Pakiusap naman. Kahit ngayon lang pagbigyan mo ako. Please lang. Ibalik mo si Albert. Parang awa mo na. Maawa ka!" narinig ni Albert na pakiusap ni Cyrus sa harap ng altar. Awang-awa siya sa kanyang minamahal.

"Mahal ko, nandito naman ako eh. Ba't di mo ako naririnig?" tanong ni Albert. Maya-maya lang, nakatulog ito. Lumapit si Albert kay Cyrus.

"Mahal ko! Huwag ka ng umiyak. Nandito lang ako sa tabi mo. Hindi kita iiwan." pero wala paring narinig si Cyrus.

Lumapit ang kanyang ina kay Cyrus. Ginising ito at inakay. Sumusunod parin si Albert sa kanila. Umuwi ang mga ito sa bahay nila sa syudad. Nakita ni Albert na may mga tao. At may ataul na nalagak sa kanilang sala. Lumapit si Albert habang litung-lito parin. Nakita niya ang kanyang katawan.

"Hindi, hindi totoo ito. Hindi pa ako patay" wika ni Albert.

Lahat abala sa pag-aasikaso sa mga tao. Maraming dumating at nakita iyon ni Albert. Nakita niyang umuwi si Cyrus. Binantayan niya ito. Alam niyang hindi pa maayos ang kanyang mahal. Nanonood lang si Albert sa lahat ng ginagawa ni Cyrus. Niyakap niya ito magdamag habang ito'y natutulog. Nakita niyang nagising si Cyrus at nagpalit ng pangopisina. 

"Papasok ang mahal ko. Tama yan mahal! Wag kang susuko." nakangiting bulong ni Albert.

Nakabantay lang siya sa bawat galaw ni Cyrus. Subsob ito sa trabaho, mukhang may inihahabol ito. Nakatitig lang si Albert kay Cyrus. Ibinigay nito lahat ng nagawa niyang reports sa araw na iyon. At isang papel. Narinig niya ang usapan ni Ma'am Laura at Cyrus.

"Ba't ka nagresign mahal. Wag kang pabigla-bigla sa iyong desisyon" bulong ko kay Cyrus. Pero wala itong narinig.

Natapos ang maghapon na nakabantay si Albert kay Cyrus.

"Magpahinga ka naman mahal ko" bulong ni Albert.

Para siyang asong sumusunod kay Cyrus. 

"Ang lungkot ng itsura ng mahal ko. Ngumiti ka naman dyan." bulong niya dito.

Pagdating sa boarding house, nakita niyang inihanda ni Cyrus ang kanyang mga gamit. Inilagay ito sa bag. Ngunit bigla itong napaupo. Nakita niyang dumaloy ang luha sa pisngi ng kanyang minamahal. Humagulgol ito. Nakapikit habang parang may sinasariwa sa kanyang memorya. Patuloy siyang umiiyak. Parang tinarakan ng kutsilyo ang puso ni Albert habang nakikita nito ang pagiyak ni Cyrus.

Tumingin ito sa tarp at muling humagulgol.

"Napakaunfair mo mahal ko! Napakaunfair mo! Ba't mo ako iniwan? Tapos sasabihin mong babalikan mo ako? Ba't ngayon wala kana? Napakaunfair mo!" narinig ni Albert na turan ni Cyrus.

Umiiyak narin si Albert sa narinig niyang sinabi ni Cyrus. Napakasakit.

"Mahal ko, nandito lang ako. Hindi kita iniwan. Hindi kita iiwan! Makinig ka sa akin. Heto ako, nasa harapan mo" wika ni Albert.

Naghanda na ito paalis. Sumusunod parin si Albert at nakita niyang bumalik na si Cyrus sa bahay nila. Nag-usap ito at ng mama niya. Tumagal ang pagbabantay niya ng ilang araw. Ganun parin ang eksenang nakikita niya. Malungkot ang daddy at mommy niya, ang mga kaklase niya, ang mga kamag-anak niya at higit sa lahat ang pinakamamahal niya. 

"Ang hirap pala ng ganito,diyos ko. Yung nakikita ko ang mga minamahal ko na naghihinagpis, na nagluluksa sa pagkawala ko. Gusto kong sabihin na hindi ko sila iniwan pero bakit hindi nila ako naririnig."

Sa simbahan,narinig lahat ni Albert ang sinabi ng kanyang mga mahal sa buhay. Lahat ng magagandang sinabi nila ay nagdulot ng saya. Tumatak lahat ng iyon sa kanya. Pati iyong pagsabi ng dad niya na mahal na mahal siya. "I'm proud of you" wika ng kanyang ama. Nakita niya kung gaano nahihirapan ang kanyang pinakamamahal na Cyrus at kung paano nito ipinagsigawan na mahal siya. Hindi ito natakot. Hindi ito nahiya. Napaluha siya ng itinaas niya ang kanyang mga kamay tanda ng pagibig nito sa kanya.

"Mamahalin kita habang ako'y nabubuhay," umalingawngaw iyon kay Albert.

"Kahit patay na ako mahal ko, mamahalin parin kita. Ikaw lang." ang bulong ni Albert.

"Diyos ko, ba't hiyaan mong mangyari ito? Sana, marami pa kaming pagkakataong naging masaya ni Cyrus. Pakiusap. Alam mo kung ano ang nasa kaibuturan ng aking puso" nakapikit na dalangin ni Albert.

Sumama parin si Albert hanggang sa paghatid ng kanyang urn sa kanilang Villa. Saksi siya sa paghihirap ng kanyang mahal na si Cyrus.

"Ang saksi sa ating pagmamahalan," bulong ni Albert kay Cyrus. Pero wala parin itong narinig. Nanood lang ito bawat sa kilos niya. Pumunta ito sa munting kastilyo.

"Wow, tinupad ni mom at dad" ang bulong ni Albert. Inilagak ni Cyrus ang urn ni Albert. Maya-maya lamang narinig ni Albert ang bulong ni Cyrus na punung-puno parin ng luha ang mata. "Paalam mahal ko"

Hindi na muna sinundan ni Albert si Cyrus. Gusto niya munang magtagal sa lugar na iyon. Sinariwa niya ang mga alaala nilang mag-anak sa lugar na iyon.

"Dad, saluhin mo itong bola" ang sigaw ni Albert sa dad niya habang naliligo sila sa batis. Ang mga alaala nila ni Cyrus na naghatid sa kanya ng kakaibang ligaya. Namiss nya ang mukha ng kanyang minamahal, kung kaya, pumunta sa sa kanyang kwarto. Inisip niya lang ito at biglang nasa kwarto na siya. Nadatnan niyang yakap yakap ni Cyrus ang unan at kumot niya.

"Alam kong miss na miss mo na ako mahal ko. Ganun din ako sa'yo." sabay halik sa pisngi ni Cyrus.

Maya-maya lamang, pumasok ito sa banyo. Maliligo ang kanyang mahal. Naghubad ito ng suot niyang damit. 

"Oohh, napakagandang tanawin. Ang guapo guapo mo talaga Cyrus. Namimis ko nang mayakap yang katawan mo. Gusto kong mahalikan muli ang mga mapupulang labi mo, sabik ang aking mga labi na halikan ang bawat sulok ng iyong katawan, ang makinis mong kutis at ang natural mong kaputian, maamong mukha, napakagandang ngiti na siyang tinititigan ko lagi, kahit isang yakap lang para masamyo ko muli ang mabango at mainit mong katawan, wala kang kasingguapo mahal ko" bulong ni Albert.

Natapos maligo si Cyrus. Isinuot nito ang damit ni Albert.

"Wow, mas bagay pala sa'yo yang damit ko mahal ko. Napakisig mo dyan" wika ni Albert.

Umupo si Cyrus sa kama kaya umupo din si Albert. Maya-maya, tumayo si Cyrus. Naghintay lang si Albert sa gagawin nito. Kinuha ni Cyrus ang photo albums. Tiningnan nito ang mga larawan nila.

"Bagay na bagay talaga tayo mahal ko. Parehong adonis! Oh, wag ka ng umiyak! Tingnan mo o, ang saya natin diyan. Dapat ganyan ka lagi" bulong ni Albert

Maya-maya, nakatulog ito. Niyakap siya ni Albert ng mahigpit.

"Lagi mong tatandaan, babalik ako. Hindi ko alam kung paano, basta panghawakan mo ang pangakong iyon" sabi ni Albert.

Pagsikat ng araw, nasilaw si Albert. Parang hinihigop siya ng liwanag. "Waaaaag" sigaw ni Albert. Pero wala siyang magawa dahil tuluyan na siyang hinigop nito. "Mahal koooo" huling sigaw niya.

Parang ipo-ipo ang humigop kay Albert mula sa liwanag. Napahiga siya sa kung anong pwersang nagtulak sa kanya. Nakita niyang may dalawang pila ng taong naglalakad patungo sa isang lugar na hindi niya alam kung saan. May mga taong nakatingin sa kanya. May mga maamo ang mukha at may mga nanlilisik din. May mga mukhang nakakaawa at may mga mukhang galit. Puwesto si Albert sa kaliwang pila.

"Umalis ka dito." wika ng sinundan niya na nanlilisik ang mata. Hindi niya ito pinansin.

Lumapit ang isang bata sa kanya.

"Halika dito kuya. Hindi ka bagay diyan. Doon tayo" sabay turo niya sa kanang linya ng mga tao.

Sumama si Albert sa bata.

"Ano bang ginagawa natin dito? Saan tayo papunta?" tanong ni Albert.

"Malalaman mo din kuya" sagot ng bata sabay ngiti sa kanya.

Nagtiis si Albert sa mahabang pila. Hanggang sa dumating siya sa pinakaharap. Lahat ng kasama niya, ipipakita ang kanang kamay nila bago. Nakita niya na may marka na krus sa kanang kamay ng mga taong nauna sa kanya kasama na dito ang batang nasa harap niya.

Nang nasa harap na siya. Ipinakita rin niya ang palad niya sa nakaputing tao na nagbabantay ng puti at napakataas na tarangkahan.

"Bakit nandito ka? Wala ka pang marka ah." malumanay na tanong ng tagabantay.

"Ano po bang ibig sabihin ng markang krus sa palad?" balik-tanong niya.

"Anak, ibig sabihin noon, wala ka pa dapat dito. Nasa lupa ka pa dapat para tuparin ang iyong misyon." sagot ng tagabantay.

"Huh? Paano po iyon? Nailibing na at ginawa na ngang abo ang katawan ko." balik tanong ni Albert.

"Sandali lang anak. Tingnan natin ang rekord mo. Baka nagkamali lang ako sa pagtala."

"Hmmm, Albert Respicio... Mamamatay ka sa edad ng 78." bulong ng tagabantay.

"Naku po, 18 lang po ako ngayon." sagot niya.

"Nakikita ko yun anak" ngiting sagot niya sakin. "Sa tingin ko,nagkamali ako sa pagtala."

"Ano pong mangyayari sakin ngayon?" tanong ni Albert.

"Kung aaprubahan ni bossing, maaari kang bumalik sa lupa. Pero kailangang ireview ang mga nagawa mo sa lupa. Titingnan ko muna ang nagawa mo." sagot ng tagabantay.

Isang pitik lang at napanood nilang dalawa ang naging buhay ni Albert.

"Hmmm, naging mabuti kang anak sa iyong mga magulang. Kitang kita sa mga mata nila ang lungkot ng ika'y nawala. Magalang at masunurin karin." wika ng tagabantay.

"Mom, dad! I miss you so much" bulong ni Albert na napaluha ng makita ang magulang niya.

"Hindi ka pa talaga dapat nandito anak. Ang luhang yan ang isang pagpapatunay na nasa lupa ka pa dapat." ngiti ng tagabantay.

Pumitik na naman ang kamay ng tagabantay.

"Hmmm, isang mabuting kaibigan. Napakasutil at pilyo pero marami kang napatawa at napangiti. Naging mabuti kang kamag-anak. Very good!"

Isang flip na naman sa monitor...

"May mga pinaiyak ka palang babae anak. Pero nagawa mo naman silang mapasaya! 

"Wow! Marami kang natulungang bata! Kailangan mo ngang bumalik para magawa mo pa ang iyong misyon"

Nagulat ang tagabantay sa sumunod na nakita sa monitor.

"Cyrus Mendoza" bulong nito.

"Mahal ko," ang naibulong naman ni Albert.

Napatingin ang tagabantay sa kanya.

"Alam mong malaking kasalan ito, Albert" mahinahong turan ng tagabantay.

"Opo, pero mahal ko po siya. Mahal na mahal. Nangako ako sa kanya na babalik ako." umiiyak na tugon ni Albert.

Hinaplos ng tagabantay si Albert.

"Alam kong naiintindihan niya. Di po ba, nilikha niya ang pagibig para ialay kaninuman, kahit anong kasarian. Nagkataon po na pareho kaming lalaki pero hadlang po ba yun para mahalin namin ang isa't-isa? Ano po ba ang mabuti sa hindi? Mas mabuti naman na po mahalin ang tulad niya kaysa makaramdam ng pagkamuhi sa aking kapwa? Di po ba? Hindi ba sapat na mahal lang namin ang isa't-isa." tanong ni Albert.

"Anak, ang mga iyon ay utos niya na kailangan nating sundin. Tanging siya lamang ang manghuhusga kung tama ang inilaan niyong pagibig ni Cyrus sa isa't-isa." ang tugon tagabantay

"Nakikita ko kung gaano niyo kamahal ang isa't-isa. Hindi ko sinasabing nasa tamang landas kayo dahil sabi ko nga, Siya lang ang huling tagapaghusga."

Nakita ni Albert si Cyrus. Nakita niya na gabi-gabi parin itong umiiyak. Napakasakit sa parte niya na makita siyang umiiyak.

"Nakita kong mabuti ang iyong puso. Pati rin ng iyong pinakamamahal. Pero kung makakabalik ka sa lupa, kailangan mong magdali para magabayan siya" mungkahi ng tagabantay.

"Bakit po?" tugon ni Albert.

"Iba ang magiging epekto ng pagkawala mo sa buhay niya." sabi nito na nakatingin sa mukha ni Cyrus.

"Ibig sabihin, mapapasama po ang mahal ko" sagot ni Albert.

"Ganun na nga" tugon nito. "Hintayin natin ang desisyon ni bossing. Kapag umulan ng niebe maya-maya, ibig sabihin, pabor siya sa pagpabalik mo sa lupa. Pero kapag kumidlat, ibig sabihin, kailangan mong pumasok dito. Tandaan mo Albert, kung nandito ka na sa loob, wala kang mararamdamang pagdurusa. Pero pag bumalik ka sa lupa, handa ka ba sa mga pagsubok at pasakit na mararanasan mo pa? Tanong nito.

"Handa po ako. Makabalik lang ako." desididong sagot ni Albert.

Naghintay si Albert at tagabantay sa desisyon. Nakaramdam ng lamig si Albert. Tumingin siya sa taas. May mga malilit na parang bulak na naghulugan. Napatalon siya sa tuwa.

"Ibig sabihin nito, pumayag siya" sigaw ni Albert. Ngumiti ang tagabantay bilang pagsang-ayon.

"Bilang isang premyo sa kabutihan ng iyong puso, ihahanapan kita ng isang taong hindi nalalayo sa itsura mo at estado sa buhay. Ngunit, kailangan mong tandaan, na maaaring iba ang pananaw ng tao sa katawang iyon. Dahil ibang tao ka na pag pumasok ka na sa katawan ng taong ibibigay ko sa'yo" paliwanag ng tagabantay habang patuloy na naghahanap ng taong nakatakdang mamatay. Palipat-lipat siya ng tingin sa akin at sa monitor. Ito na Albert. Tiningnan ni Albert ang nasa monitor.

"Not bad" ang nasa isip niya. May similarities sila sa kulay, sa mata, mas matangkad ito sa kanya, mas maganda din ang built ng katawan. Mukhang mas may edad lang ito sa kanya,mga 4 na taon siguro ang tanda nito.

"Tandaan mo, 15 days from now, 40 days na ng kaluluwa mo. Kailangan mong magdali. 10 araw ang travel time ng kaluluwa mo pabalik sa lupa. Sa loob ng limang araw, kailangan mong bantayan ang katawan niya. Mamamatay ang kaluluwa ng taong ito sa isa ring aksidente, at dapat nandun kang nakabantay. Hindi ka pwedeng lumagpas sa ikaapatnapung araw ng iyong kaluluwa." mahabang paliwanag ng tagabantay.

"Ano pong mangyayari pag lumagpas ako sa oras?" tanong ko.

"Kailangan mong maghintay ulit ng 40 araw at pag di ka nakahanap ng katawan, magiging ligaw kang kaluluwa sa nakatakdang panahon na nasa lupa ka. 60 taon iyon Albert."

"Huwag kang mag-alala. Tutulungan kita. Yan nalang ang magagawa ko kapalit ng maling pagtala ko" dugtong ng tagabantay.

"Sa tingin ko, ito ang tamang oras para bigyan ka ng premyo sa lahat ng kabutihan mo. Tandaan mo Albert, pag pumasok ka na sa katawan ng taong ito, wala ka ng maaalala sa buhay mo ngayon. Mabubuhay ka bilang ang taong ito. Pero bibigyan kita ng regalo Albert. Pag nakita mo ang tatlong taong ito sa buhay mo bilang Albert, ibabalik ko ang memorya mo bilang Albert." isa-isang pinakita ng tagabantay ang taong tinutukoy nito.

"Dad, Mom, Mahal ko" bulong ni Albert.

"Uulitin ko, Saka mo lang maaalala na ikaw si Albert pag nakita mo sila dahil sila ang mga taong makakapagpaalala na ikaw si Albert Respicio."paliwanag niya kay Albert.

"Handa ka na ba?" tanong ng tagabantay.

"Opo!" sagot ni Albert.

Naglakbay na nga ang kaluluwa ni Albert.

"Kung sakaling hindi magkrus ang landas niyo, gagawa ako ng paraan para maalala mo sila. Pero, gagawa ako ng paraan para magkrus agad ang landas niyo para hindi ka mahirapan. Karapatdapat kang lumigaya dahil mabuti kang tao. Humayo ka at ipagpatuloy ang iyong misyon sa buhay" pahabol na bulong ng tagabantay habang inihatid ng tanaw ang naglalakbay na kaluluwa ni Albert.

Author's Note:

May mga misteryong nangyayari sa buhay natin na mahirap maipaliwanag. May mga kwento mang hindi makatotohanan, pero maaaring nangyari o mangyari. Kung minsan, hindi natin kailangang makita para maniwala. Dahil may mga misteryong bagay dito sa mundo na tanging pananampalataya lamang ang kasagutan. Cheer up Cyrus-Albert fans. Abangan ang mga bagong tauhan sa aking kwento!

P.S. Sana may natutunan kayo sa bahaging ito ng kwento.